Powoli rozkręcam się na rowerze. Długa przerwa poskutkowała zwiększonymi cierpieniami mniej szlachetnej części pleców.

Mural lekkoatletów © teich
Kto rozpozna więcej z uwiecznionych sportowców? Po lewej od góry Anita Włodarczyk, Szymon Ziółkowski, Wojciech Nowicki, Robert Korzeniowski, Marian Woronin, Irena Szewińska, Władek Komar, Władek Kozakiewicz potem w dół Jeszcze oszczepnik Janusz Sidło i  już niestety nie wiem poza dyskobolką- Helena Konopacka, przedostatni być może Janusz Kusociński. Po lewej od góry, Anna Rogowska, Piotr Małachowski, Kamila Skolimowska, Artur Partyka, potem Tadeusz Ślusarski, Jacek Wszoła, Bronisław Malinowski (?), potem postaci , których nie rozpoznaję po wizerunku  i przedprzedostatni Józef Szmydt a ostatnia to chyba Stanisława Walasiewiczówna.. Zadziwia brak dwukrotnego złotego medalisty kulomiota Szymona Majewskiego.

A na Sadybie willowej spotkałem pierwsza rozkwitającą magnolię.

Pierwsza rozkwitająca magnolia spotkana w tym roku. © teich

Aż wstyd się przyznać, że tak późno zaczynam jeździć na rowerze. Jeszcze większy wstyd ,że bez zapału, który zawsze towarzyszył. Wyjątkowo trudny początek w tym roku.

Poranek 26. marca © teich

Jakże byłoby niestosownym rozpocząć rok od dnia spędzonego w domu. Zatem po dospaniu nocnych hulanek i obejrzeniu koncertu noworocznego z Wiednia szybko wskoczyłem w dres i ruszyłem rowerem na przejażdżkę inaugurującą nowy rok i nowy sezon. Silny wiatr wepchnął mnie do lasu, w którym napotkałem kilkanaście osób zarówno spędzających czas per pedes  jak również na rowerach i na koniach. 

Posylwestrowe ścieżki leśne © teich

Zdaje się ,że to ostatnie kilometry na rowerze w 2024 roku. Niepokojące jest to ,że od początku września w zasadzie nie było we mnie naturalnej ochoty na to by usiąść na rowerze i pedałować w dal. Tak więc jesień w 2024 roku pozostała  niemal dziewicza jeśli chodzi o pedałowanie. A szkoda , bo jednak co się nie wykręci w nogach, to się odłoży w pasie. I sie odłożyło, nadspodziewanie szczodrze.

Grudniowy las. © teich

Z minimalną prędkością i maksymalną radością przez znane i mało znane drogi. 

Klimaty ostatnich godzin lata © teich

Sobota pod znakiem deszczu, niedziela częściowo pod znakiem deszczu. Nawet nie chciało mi się próbować jak się jeździ po mokrym lesie. Generalnie cieszy mnie ,że niebo w końcu podlało ziemię, niestety tym w kotlinie kłodzkiej dostało się solidnie po raz drugi na przestrzeni 30 lat. Jako żywo mam jeszcze w pamięci powódź z 1997, która przetoczyła się przez zlewnię Odry. Czy tym razem również będzie wysoka woda bezlitosna dla okolicznych mieszkańców? 
A z bliższych spraw rozpoczyna się kolejny tydzień modernizacji skrzyżowania Sienkiewicza i Dworcowej w Piasecznie.

Tak wyglądało skrzyżowanie w poniedziałek © teich

Tak wyglądało w piątek, jest bardziej kolorowo © teich

Poranek z pogoda jaką lubię. Mgliście ale dość ciepło, najlepiej mi się oddycha w taką pogodę. Ubranie dosyć szybko zrobiło się wilgotne od osiadającej mgły, jednak te pastelowe widoki wszystko wynagradzają. 
Powrót w całkiem ciepłych choć pochmurnych klimatach

Wystarczyła jedna noc i kawałek dnia by na polu wilanowskim zniknął sprzęt wojskowy a rozgościł się piknik integracyjny © teich

Na sobotę została zaplanowana impreza reklamująca się jako największa integracja rowerowa w Polsce © teich

Wracając do domu musiałem już wbić się w koszulkę z długim rękawem, a w Zalesiu Dolnym nawet założyłem kurtkę. Powrót przeciągnął się o wizytę na polu wilanowskim , na którym wystawiało się wojsko ze sprzętem bojowym na okoliczność Święta Wojsk Lądowych.
Na pamiątkę zostały nie tylko fotki i liczne informacje z rozmów z żołnierzami ale również chleb poligonowy, który zapakowałem sobie już na piątek do pracy. Grochówka była ale szybko "wyszła". Przy okazji zobaczyłem z bliska nowo zakupione koreański czołg i haubicę, w której można było rzucić okiem również na wnętrze przedziału bojowego.
Szkoda jedynie, że ten piknik nie był tak rozreklamowany, miałem wrażenie, że wszyscy obecni, tak jak i ja, znaleźli się tam przez przypadek, a ci którzy już zawitali byli rzeczywiście zainteresowani, a dzieci wręcz zauroczone. 

Piknik wojsk lądowych z okazji ich święta na wilanowskich polach - 12-09-2024 © teich

Bardzo sympatycznie śpiewał jakiś zespół wojskowy © teich

Wśród repertuaru również "Show must go on" © teich

Niemiecki Leopard i koreański A2 © teich

K2 - dla dzieci prawdziwa atrakcja, żadne tam plastikowe zabawki , tylko 50 tonowy czołg © teich
Jak się dowiedziałem od jednego z żołnierzy z obsługi K2 ma doskonałą celność, na dystansie 2400 metrów strzelali do tarczy 60 x60 cm trafiając za pierwszym razem a za drugim w przestrzelinę po pierwszym pocisku. Także tego, nie tylko Janek Kos potrafił z karabinku strzelić dwa razy w to samo miejsce.

Nasza poczciwa, choć już niemal legendarna haubica Krab © teich
Jako ciekawostka- pocisk waży drobne 40 kg i do haubicy trzeba go wsadzić ręcznie, potem do lufy robi to już półautomat, ręcznie dodaje się jedynie ładunek miotający. Obsługa chwaliła nasze Kraby, jako obszerniejsze wewnątrz w stosunku do koreańskich haubic A9.

Haubica K9 prosto z Korei © teich

Wyrzutni Himars © teich

Kuguar- jeden z ładniejszych pojazdów naszego wojska - prawie en face © teich

Kuguar- jeden z ładniejszych pojazdów naszego wojska - lewy profil © teich
Sylwetka przypomina mi angielski wóz bojowy Saracen jeszcze z czasów walk o utrzymanie afrykańskich kolonii.
W tle widać jeszcze nasze Rosomaki, do których straciliśmy licencję w wyniku nieudolności* / niedbałości* / niekompetencji* / niegospodarności* naszych władz.
* - właściwe zakreślić, można wielokrotnie. 

Bez historii, może tylko tyle ,że wracając po raz pierwszy od naprawdę długiego czasu poczułem pojedyncze kropelki na skórze. Zapowiedź zmiany pogody.

Jest takie miejsce w Polsce, że droga rowerowa jest lepsza niż droga dla samochodów © teich