Spotkanie z Grzesiukiem

Grzesiuk Stanisław- chłopak z Czerniakowa, facet z mandoliną. Taki prosty obraz miałem wiele lat, głównie za sprawą jednej z płyt winylowych , które mieliśmy w domu i odtwarzana była na radiu lampowym z gramofonem (taki sprzęt z „magicznym oczkiem”, które w trakcie rozgrzewania się zmieniało barwę z czerwonej na zieloną). Nie podobały mi się jego piosenki, zawodzone , melancholijne, bez polotu- jako dziecko nie rozumiałem ich słów. Co innego piosenki Jaremy Stępowskiego – statek do Młocin, cyrk na Ordynackiej ( po latach jak słyszałem o klice dawnych kupli z ZSMP jako Stowarzyszenie Ordynacka od razu wiedziałem ,że to cyrk), Milionerzy czy Zielona Warszawa to dopiero poruszał chłopięca wyobraźnię.
Ale wracając do Grzesiuka drugie odkrycie to była przeczytana książka „Pięć lat kacetu” , w której w niezwykle zawadiacki sposób opisuje pobyt w obozie koncentracyjnym. Przy czym jak mam być szczery nie wiedziałem wtedy , że ten jęczący przy mandolinie jegomość i autor wymienionej książki to jedna i ta sama osoba. Czy dziś po latach wielkiego rozwoju Warszawy i wymieszania się nacji z całej Polski można gdzieś odszukać resztki warszawskiego folkloru. Biorąc pod uwagę, że folklorem Warszawy stała się piosenka Niemena ”Sen o Warszawie” a z powszechnej pamięci zostali wyparci Grzesiuk, Stępowski, Wiech, Marek Nowakowski wydaje się , że jedynym „folklorem” Warszawy są kibice Legii. A może się mylę.
Powyższe refleksyjne myśli naszły mnie po zauważeniu na Puławskiej poniższego muralu.

Mural na Puławskiej upamiętniający Stanisława Grzesiuka- barda Czerniakowa i wogóle Warszawy © teich