Jadąc do pracy podjechałem do skrzyżowania na światłach w Mysiadle  jako drugi. Pierwsza była jakaś niewiasta na rowerze typu trekkingowego a może atb. Faktem, że ja stanąłem pod światłami z samochodami w lewoskręcie a ona poszła do przejścia dla pieszych, gdzie jak się okazało o ok 30 sekund wcześniej zaczyna się cykl do przejścia przez skrzyżowanie. I ze wstydem muszę przyznać, że nie byłem jej w stanie dogonić aż do Płaskowickiej. Lepiej niż ja trafiała również na zielone,   co jeszcze powiększało dystans. Wniosek.  Skrzyżowanie z lewoskrętem w Mysiadle pokonywać trzeba po przejściu dla pieszych.

Koniec urlopowania, pora na czas pedałowania. Po pracy próbowałem znaleźć jakąś siłownie pod chmurką. Ta w parku zdrojowym w Konstancinie to chyba dla anemików, inna obok starostwa w Piasecznie rozebrana, trwa jakiś remont. Innych nie znalazłem. A szkoda.

Niedzielne przejażdżka z Bolimowa przez Nieborów do Arkadii i z powrotem. Pałac po Radziwiłłach w Nieborowie, absolutny top jeśli chodzi o polskie zabytki, ogrody przypałacowe również bardzo ciekawe, jedyny zgrzyt ,że bilet łączony na Nieborów i Arkadię nie obejmuje zwiedzania samego pałacu. Jedyne do czego bym się przypiął to nie ma nigdzie informacji jak to się stało, że tak reprezentacyjny pałac jak i jego wyposażenie przetrwały dwie pożogi wojenne, które z wielką zaciętością toczyły się w najbliższych okolicach. Ja wiem bo się dopytałem jednej z pań, które nadzorują sale. Z wielką radością , a może z nudów, przedstawiła nam dzieje hohenzolernowskiej gałęzi rodziny Radziwiłów i jaki to miało wpływ ,że obiekt przetrwał Prusaków, Niemców, komuchów. Rozczarowująca jest Arkadia, po zobaczeniu Nieborowa spodziewałem się równie atrakcyjnego i zadbanego miejsca a znalazłem się i owszem w wyjątkowym miejscu, ale jednak z atmosferą wiejskiego parku a nie rezydencjalnego założenia parkowego. Mało ciekawych opisów, braki tłumaczeń spotykanych napisów łacińskich, co więcej zieleń jakby „zapuszczona”. Moje wyobrażenie tego parku było na wyrost. Dla potencjalnych krajoznawców polecam odwrotną kolejność, najpierw Arkadia , dopiero potem Nieborów. Niestety było już zbyt późno na zwiedzenie Bolimowa, ale powrócić tu trzeba, by rozeznać tereny Puszczy Bolimowskiej i miejscowych cmentarzy wojennych.

Nieborów, jedna z pałacowych komnat © teich

Staw w nieborowskim parku, w kilku miejscach woda po opadach wyszła poza linię brzegu © teich

Akwedukt odtworzony w latach 50tych po rozbiórce przez jednego z właścicieli Arkadii jeszcze w okresie przedwojennym © teich

Jakże dawno nie było okazji dać radości psom wybiegania się poza własnym podwórkiem. Po drodze tyle atrakcji, tyle zapachów, obsikanych słupów, końskich śladów, kocich i ptasich tropów, kałuż i zarośli.

Niczym himalaiści oczekiwaliśmy na okienko pogodowe. Okienko pogody rowerowej czyli deszcz nie pada, słońce nie prowokuje do wylegiwania się na plaży i watr nie urywa głowy. No i zdarzyło się, choć wiatr wiał silny, żeglarski. Tym razem rekonesans na wschód czyli do Jarosławca. Droga rowerowa za Darłówkiem Wschodnim wchodzi na mierzeję pomiędzy brzegiem Jeziora Kopań ( ładne widoki) a brzegiem Bałtyku (bardzo ładne widoki). Pierwsze ok 8 km to płyty ażurowe, ale jazda bardzo wygodna. Potem mostek rowerzystów nad dawnym ujściem Jeziora Kopań do Bałtyku, dziś już zasypanym piachem przez wiatr i fale. A mostek cyklistycznie kultowy, niczym ten przy ujściu Jeziorki do Wisły.Do tamtego suną pielgrzymki kolarzy z Warszawy, do tego suną wycieczki rowerowe cyklistów z Jarosławca i Darłowa Za daleki na przechadzkę , w sam raz na dojazd rowerem. Za mostkiem jeszcze kilkadziesiąt metrów po płytach a potem zaczyna się piękna gładka wstęga asfaltowej drogi rowerowej wiodącej najpierw przez lasek przed Wiciami, potem, przez same Wicie, potem przez lasek za Wiciami, potem bokiem wzdłuż DOLu w Rusinowie potem bokiem wzdłuż drogi dojazdowej do Jarosławca i szlus. Sam Jarosławiec to kolejna wioska na końcu świata, lub jak kto woli na końcu wybrzeża. Dalej wzdłuż Bałtyku się nie pojedzie ze względu na poligon , którego teren zaczyna się na wschodniej granicy Jarosławca i ciągnie niemal do Ustki. W Jarosławcu oczywiście wizyta w latarni morskiej i w muzeum bursztynu , malutkie, ale jak dla mnie bardzo atrakcyjne i pouczające. Przy okazji odwiedzin tej miejscowości zaliczona kolejna gmina. Powrót tą samą drogą z plażingiem przy mostku „cyklistów”. Co ciekawe gdy jechaliśmy tam, wiatr dzielnie pchał nas ku wschodowi, gdy wracaliśmy wiatr mocno zelżał pozwalając lżej toczyć się rowerom. A na koniec  by uniknąć ”atrakcji ” przedzieranie się przez most zwodzony łączący Darłówka pojechaliśmy do Darłowa i tam przekroczyliśmy Wieprzę poznając przy okazji miejscowy rynek i strzelisty kościół pw. Matki Bożej Częstochowskiej.

Wzorcowa ścieżka rowerowa © teich

Mostek cyklistów przed Wiciami © teich

© teich

W muzeum bursztynu w Jarosławcu © teich

Są jeszcze dzikie plaże © teich

Siła przyrody © teich

Mare Balticum © teich

Na rekonesans wsi Dąbki. Nowym nabytkiem z firmy Romet , wynikającym z głębokiego przemyślenia co jeszcze chce osiągnąć na rowerze, jakiej frajdy od niego oczekuję i do czego tak naprawdę ma mi się przydać. Dąbki to miała być nasza tegoroczna baza nadmorska, ale nie było możliwości znalezienia miejsca na tygodniowy pobytgdy szukało się kwatery na dzień przed wyjazdem. Dojazd od Darłówka, gdzie się zaczepiliśmy bardzo fajną drogą rowerową ( oczywiście z funduszy europejskich wydojonych wcześniej z podatników krajowych) częściowo z baumy niefazowanej, częściowo asfaltowej. Z drogi dało się widzieć ćwiczenie pilotażu Black Hawkiem ( wcale nie był black tylko nato green) na niskiej wysokości Po dojechaniu pierwsze wrażenie bardzo niekorzystne, pensjonaty głównie wzdłuż przelotówki z Koszalina do Darłowa. Potem jednak , gdy zapuściliśmy się nad morze odkryliśmy ładniejszą twarz tej miejscowości czyli okolice pomiędzy Jeziorem Bukowo a Bałtykiem. I zakwitło mocne postanowienie przyjazdu w 2022, ( o ile zdrowie własne i niczym nie ograniczona głupota polityków pozwolą) by tu korzystać z plażingu, windsurfingu, kajakingu i co tam jeszcze będzie można. Ale to za rok. Brawa dla gospodarzy za otwarcie dostępu do jeziora , większość nadmorskich , które do tej pory widziałem są niestety niedostępne bo trzciny, bo podmokły brzeg, bo , bo…

Jezioro Bukowo w Dąbkach © teich

Darłowski zamek © teich

Nie wiem czy pogoda, czy dzień pod psem, ale wczoraj nie chciało mi się pedałować i nogi tez nie współpracowały.
W porównaniu z plażą wilanowską , nad Jeziorkiem Czerniakowskim wręcz tłumnie. 

Plaża nad Jeziorkiem Czerniakowskim © teich

Po pracy pojechałem jeszcze do centrum by odwiedzić kolejne kościoły tym razem z dekanatu śródmiejskiego- Kościół Wszystkich Świętych na Placu Grzybowskim, kościół Wizytek przy trakcie królewskim i kościół św. Teresy od Dzieciątka Jezus na Tamce. Ten ostatni niestety zamknięty więc zobaczyłem tylko mury i co nieco z bocznego wejścia do krużganka. Kościół wizytek to oczywiście klasa architektoniczna, nie będę opisywał co i jak, od tego jest bogate piśmiennictwo skopiowane do internetu. Dużo nie kręciłem się po kościele bo trwało nawiedzenie obrazu Matki Bożej i byli liczni wierni trwający na modlitwie. Za to kościół na Placu Grzybowskim obszedłem dość dokładnie. Całkowicie otwarty i zupełnie pusty. To chyba jedyny kościół chrześcijański , który w czasie wojny był czynny w zamkniętej dzielnicy  żydowskiej.
Pomiędzy kościołem Wizytek i Wszystkich Świętych wstąpiłem jeszcze do Parku Saskiego by odnaleźć jedną z zaległych tablic Tchorka. Na szczęście nie było kłopotu z namierzeniem jej.
Park Saski, kiedyś przez warszawiaków zwany "Saszczakiem"  ( choć ja osobiście spotkałem się z wypowiedzeniem tej nazwy może ze dwa razy) ma długą tradycję, sięgająca 1727 roku , kiedy został udostępniony szerokiej publiczności, jednak przy wejściu stał podobno cerber sprawdzający stosowność strojów wchodzących gości.
W głównej alei ogrodu, od strony zachodniej, niebawem po śmierci Józefa Stalina, w płyty chodnikowe wprawione zostały mosiężne litery, głoszące ,że tu powstanie jego pomnik. W 1955 litery wymieniono- odtąd czczą Polaków , którzy oddali życie za Ojczyznę w czasie II wojny światowej. Napis obramowany kwiatami w betonowych donicach, można oglądać do dziś. Któż z Was się domyśla ,że wykonano go nie dla uczczenia ofiar lecz w celu dyskretnego zastąpienia poprzedniego napisu?

Płyta pamiątkowa przykrywająca wstydliwy artefakt komunistyczny © teich

To teraz uruchommy wyobraźnię i dodajmy postać pomnikowego Stalina zamykającego tę oś parku. © teich
Przy całym wypielęgnowanym pięknie Saszczaka są i inne wstydliwe fragmenty, kolejny z nich to Pałac Błękitny zamykający ogród od północnego zachodu. Tak blisko władz Warszawy, w jednym z najbardziej reprezentacyjnych miejsc- niszczeje zapomniany, niedoinwestowany, wstydliwie zakryty zielenią. I to dosłownie 100 metrów od miejsca gdzie wywalono okrągłego melona na palecianą strefę "relaksu". Scyzoryk sam się otwiera w kieszeni.

Pałac Błękitny zmierza w kierunku zabytkowej ruiny © teich

odkąd zamknięto przebicie od Senatorskiej do Parku Saskiego cała okolica zdziczała. Budynek zawilgły, opuszczony © teich