Rano na mijance w Bogatkach natknąłem się na sakwiarza z Czech za mijanką czekali na kolegę  jeszcze dwaj inni, pozdrowiliśmy się  kiwnięciem ręką i głową. Gdy dopędzili mnie w Jazgarzewie wymieniliśmy po kilka słów jako tako próbując się na wzajem zrozumieć po czym pojechali prosto swoim tempem. Ponownie spotkaliśmy się na światłach pod Da Silvą i tuż już byliśmy niczym starzy znajomi. Dopowiedziałem na ile potrafiłem jak jechać do centrum ( to było łatwe) a potem starałem się w miarę jasno opisać dojazd do Wilanowa. Gdyby nie to, że chcieli Wilanów  na popołudnie , to dowiózłbym ich na kole, a tak mam nadzieję, że coś zrozumieli i potrafili wykorzystać. Ahoj przygodo!
A że to dzień , w którym świętuje się zbiorowe samobójstwo to i moje dwie fotki w tym temacie. Na szczęście coraz częściej przebija się opinia zbliżona do mojej co do tej tragedii 

Cmentarz powstańców warszawskich w Powsinie © teich

Przebrzmiały werble i przemówienia pozostał tylko łopot flag. © teich

O ile do pracy nogi kręciły się bez najmniejszych zacięć o tyle w drodze powrotnej były jak z drewna. Swoje dokładał również wiatr wiejący w twarz.

Relikty wiejskiej zabudowy Grabowa - pustostan Puławska 401 © teich
Warszawa to zbiorowisko kolejno włączanych wsi granicznych. Jedna z takich wsi było Grabowo noszące swe miano od nazwiska Grabowskiego- podczaszego ostatniego z króla Rzeczpospolitej. Dziś przekształcona nazwa dawnej wsi Grabów istnieje w zasadzie tylko w kilku zestawieniach- kościoła Na Grabowie, cmentarza na Grabowie oraz Jeziora Grabowskiego. Samodzielna wieś została włączona do organizmu Warszawy w 1951 i do obecnych czasów w zasadzie tylko tereny  za ulicą Poloneza mogą świadczyć o rolniczym charakterze tego obszaru. 
Przy Puławskiej ostała się jeszcze pojedynczy budynek  ale już o charakterze zabudowy podmiejskiej z gankiem przy wejściu i zamknięta drewnianą werandą po przeciwnej stronie .

Skończył się deszcz i zajaśniało słońce, za późno było na plażę ale wystarczająco na krótki wypad ścieżką po klifie do Rzucewa. A tam już dopadał nas wieczorny chłód więc ruszyliśmy w drogę powrotną.

Zatoka Pucka - raj żeglarzy © teich

Wiele rzeczy można napisać o polskim Pomorzu, ale, że będzie się tam miało pogodę to tylko pobożne życzenia. A jak to życzenia , mają tendencję by pozostać jedynie wypowiedzianymi i najczęściej niespełnionymi . Niestety nawet krótki wyjazd do Władysławowa skończył się kompletną zlewą i przemoczeniem. A miało być tak pięknie. Nie mniej okazało się, że Władysławowo jest moją 400. gminą odwiedzoną w projekcie zaliczgmine.pl

Pucki rynek po ulewie © teich
Byliśmy chyba jedynymi osobami na rynku, choć prawdopodobnie bardziej przypominaliśmy zmokłe kury niż ludzi. Tylko te pierwsze nie jeżdżą na rowerach.

do statystyki

Ku wiekom średnim © teich

Kolejna wycieczka z cyklu dużo wcześniej zaplanowanych. Na mapie województwa łódzkiego w tych okolicach zaznaczonych jest szereg zabytkowych kościołów , więc na podstawie tej wypisku postanowiłem pokręcić się po południowo zachodnich okolicach powiatu wieluńskiego. To tutaj właśnie kończy się , czy też zaczyna bieg Jury Krakowsko Częstochowskiej, która wbrew nazwie sięga daleko na zachód poza Częstochowę. Dlatego liczyłem się również z podjazdami, ale nie były one tak męczące jak na Garbie Lubawskim. Piękna pogoda z równym wiaterkiem ograniczającym spiekotę dały możliwość nacieszyć oczy sielskimi krajobrazami.

Pola z dojrzałym zbożem wyglądają bardziej malowniczo niż z kwitnącym rzepakiem © teich
Sporo narobiłem zdjęć  jednak nie wiem czemu komputer nie widzi komórki przez usb i musze partyzancko podsyłać po jednym zdjęciu przez blututa.
Na pierwszy ogień - chyba najstarszy zabytek ziemi wieluńskiej- kościół romański w Krzyworzece. Miałem szczęście -  był otwarty ze względu na przygotowanie do pogrzebu.

Krzyworzeka- kościół pw. św. św. Piotra i Pawła pamięta czasy ostatnich Piastów © teich

Prezbiterium kościoła w Krzyworzece, lewy boczny ołtarz ze świętym Bernardem, prawy z Jezusem Miłosiernym © teich
Z Krzyworzeki do Mokrska tylko kilka kilometrów, które przeleciały bez większego wysiłku, droga prawie pusta, podwórka również, tylko kilka osób pod gminnymi marketami. Przed Mokrskiem miałem jeszcze chwilę zawahania czy nie skręcić do odległego o niecałe 10 km Ożarowa by odwiedzić miejscowe muzeum wnętrz dworskich , ale skalkulowałem, że to będzie zbyt wiele dodatkowych kwadransów. Odkładam zatem na inną razę. W Mokrsku w zasadzie mam do odwiedzenia tylko miejscowy kościół pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika - jednak jest zamknięty więc poznaję jedynie jego bryłę.

Kościół w Mokrsku- zamknięty na głucho, nawet przedsionek niedostępny. © teich
Natomiast niestety nie odnajduję żadnych drogowskazów, które by pokazywały, gdzie jest zachowany drewniany wiatrak- koźlak. A na ulicy nie ma nawet kogo zapytać. Jadę zatem dalej przez kolejne pola i góry, tak konkretnie przez Złotą Górę i Jasną Górę do wsi Komorniki, w której mapa wskazuje kolejny zabytkowy kościół.

Po minięciu Jasnej Góry oczom ukazuje się sylwetka kościoła Narodzenia NMP w Komornikach © teich
Niestety tu również brak możliwości zwiedzenia, kościół jest otwarty ale odbywa się pogrzeb. Śpiewają już "anielski orszak niech twą duszę przyjmie..." zatem ma się ku  końcowi. Robię krótki objazd wsi z nadzieją, że gdy kondukt  wyjdzie z kościoła to będę miał kilka minut na zwiedzenie. Nic z tego, tuz po wyniesieniu trumny kościół został zamknięty na 4 spusty. Rozczarowanie. Rzut oka na mapę i wybieram drogę polną prowadzącą przez Jasną Górę w kierunku Wróblewa. Gdy byłem w połowie minął mnie autem chyba jeden z żałobników. Kurz wzniesiony przez samochód długo jeszcze osiadał,  a że był to już zjazd z górki ku wiosce, to z daleka widziałem jak prowadzi droga i nie musiałem martwić się o ewentualna pomyłkę. I tak średnim tempem wjeżdżam na świeżo wyremontowaną drogę do wsi gminnej Skomlin, w której spodziewam się zobaczyć drewniany kościół.

W "centrum" Skomlina taka modrzewiowa perełka- kościół pw św. Filipa i św. Jakuba © teich
Skomlin to z założenia miał być połową dzisiejszego etapu, z którego następował odwrót w kierunku Wielunia. Nie chcąc wracać w dużej części tą samą najkrótszą drogą wybieram niewiele dłuższą drogę w kierunku Turowa, by stamtąd jechać już bezpośrednio do Wielunia.
Po drodze zatrzymuje się jeszcze przy położonym tuż przy drodze,  a również oznaczonym jako zabytkowy, kościele w Chotowie, tu chociaż otwarte były drzwi do kruchty, więc ciekawskie oko moje i mojego aparatu utrwaliło wnętrze tego kościoła.

Kościół pw. świętego Marcina w Chotowie © teich

i nawa główna kościoła w Chotowie © teich

Wrażenie jakby nogi nie chciały kręcić a mimo wszystko całkiem zadawalający czas.

Nie padało, choć niebo sprawiało takie wrażenie jakby za pół godziny miało lunąć. Za to wiatr nie pomagał w jeździe.

Wola-moja kochana czerwona Wola.
Moje 7 najważniejszych lat życia.
Do końca moich dni sentyment.
Serce krwawi na wspomnienie zrujnowanego przemysłu, serce krwawi na wspomnienie tysięcy ofiar mieszkańców Woli zamordowanych bestialsko wspólnie i w porozumieniu przez wehrmacht i ukraińców, serce krwawi na wspomnienie krewnych , którzy przenieśli się z Koła na cmentarz wolski.

Wyjazd krajoznawczy by wciągnąć do kronik zarówno wolskie tablice Tchorka,  kościoły dekanatu wolskiego jak i  kilka glinianek Woli i Włoch.

© teich W kolejności góra od lewej- Kościół św. Wojciecha na Wolskiej, Kościół św. Józefa Nna Kole, dół od lewej kościół św. Wawrzyńca na cmentarzu wolskim i kościół św. Klemensa Hofbauera na Karolkowej
A poniżej odwiedzone stawy i glinianki

Staw w parku Szymanowskiego przy Elekcyjnej © teich

Glinianka w parku Moczydło przy Deotymy na Kole © teich

h
Glinianki Sznajdra, znane z ostatnich scen "Misia" © teich

Stawy Koziorożca-Nowe Włochy © teich

Glinianka Podwójna przy ulicy Cegielnianej na Nowych Włochach © teich

W środę stchórzyłem. Popadywał lekki deszczyk i zamiast wracać rowerem z pracy poszedłem na łatwiznę wybierając auto. Ku mojemu zaskoczeniu po przejechaniu kilku kilometrów deszcz ustąpił i dalej było i sucho i ciepło. Zatem w czwartek pomimo lekkiego deszczyku wracałem już z pracy rowerem. ten lekki deszczyk to była końcówka ulewy , która przeszła nad Siekierkami ok 14. I ponownie jak byłem już w okolicy pałacu wilanowskiego zdjąłem kurtkę , bo nie musiałem się przed niczym chronić. Stan wody w rowie Wolica pokazuje ,że jednak sporo wody spało z nieba.

Stan wody w rowie Wolica godzinę po ulewie © teich

Stan wody w rowie Wolica pół dnia po ulewie © teich