Wczoraj miałem kilka spraw do załatwienia w marketach budowlanych i nie mogłem sobie pozwolić na zbyt wiele pedałowania krajoznawczego. A jak nie miałem czasu, tzn ,że trzeba było wybrać coś , co jest  "prawie" po drodze. Tym czymś był teren parkowy przy SGGW na Nowoursynowskiej, a nie pojawiłbym się tam , gdyby nie to ,że poniżej skarpy na której posadowiony jest pałac rektorski znajduje się reliktowe starorzecze Wisły, które obecnie funkcjonuje jako "Staw  przed pałacem SGGW".
Byłem już po pracy kadry akademickiej i niestety nie było nikogo , kto by mi podpowiedział jak się dostać do tego stawu, gdyż jedyne zejście , które wydawało mi się odpowiednie było zatarasowane płotem , który wystawili budowlańcy dokonujący jakiegoś remontu w pałacu. 

Dawna posiadłość Jana Ursyna Niemcewicza, obecnie rektorat SGGW © teich
Sam park i pałac piękny, ale skoro to starorzecze to trzeba było kopsnąć się w dół ze skarpy wiślanej. Na szczęście wypatrzyłem otwartą na oścież jedną z bocznych furtek. Prowadziła ona co prawda na parking , ale z parkingu był już dostęp do ścieżki prowadzącej w środek rezerwatu Skarpa Ursynowska. i tam kierując się kolejną ścieżką zatarasowaną w kilku miejscach przez powalone drzewa dotarłem do dolnego ogrodzenia SGGW za którym jasną zielenią witał niewielki staw.

Staw, a w zasadzie starorzecze Wisły poniżej tarsaów pałacu rektora SGGW © teich

Staw podpałacowy jest oddzielony od rezerwatu Skarpa Ursynowska za pomocą solidnego ogrodzenia, zdjęcie wykonane pomiędzy elementami ogrodzenia. © teich
Usatysfakcjonowany ruszyłem z powrotem , pospieszany przez atakujące z wielu stron komary. Kolejna radość , bo dotarłem do czegoś co nie jest zaznaczone na mapie googli, ani wikimapii, które to portale mają ambicję opisania całego świata. Sam również nie dopisuję tamże tego miejsca, niech jak najdłużej ma otoczkę tajemniczości

Zacząłem wizyty w warszawskich parkach by również tamtejsze oczka i stawy wciągnąć do mojego projektu.  Na pierwszy ogień poszedł staw Książęcy położony u stóp skarpy warszawskiej nieopodal skrzyżowania Książęcej i Kruczkowskiego. Miejsce sprawia wrażenie zapomnianego, a może tak ma być? Jako miejsce do spacerów i wyciszenia to okolica ma na pewno potencjał. Dla mnie o tyle ciekawie , że jestem tu pierwszy raz, choć w pobliży przejeżdżałem wielokrotnie.

Staw Książęcy w parku Na Książęcym © teich
Z okolic  Na Książęcym chciałem się dostać w okolice pałacu Ujazdowskiego. I niestety przekonałem się, że budowa nowych wiaduktów Trasy Łazienkowskiej skutecznie blokuje cześć okolicy. przebicie się w osi ulicy Horne- Wrońskiego na południe okazało się niemożliwe. Trzeba było zdobyć skarpę by wiaduktem dla pieszych przebić się na drugą stronę Łazienkowskiej. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że  jedna z alei ma patrona w postaci Pawła Adamowicza. Ciekawym czy władze warszawy ( celowo z małej litery) równie chętnie upamiętniłyby  alejami Zdzisława Najmrodzkiego czy Andrzeja Kolikowskiego lub nieco mniejszego kalibru personę jak Barbarę Blidę

Trwa budowa nowego wiaduktu Trasy Łazienkowskiej, cały ruch przejęła południowa nitka tej arterii. © teich
Jak już byłem z drugiej strony to oczywiście kolejne miejsce z wodą to Kanał Piaseczyński u stóp Pałacu Ujazdowskiego.

Kanał Piaseczyński - widok w kierunku Wisły © teich
A stąd już tylko kilka kroków do Parku Łazienkowskiego z jego stawami. Nie wchodziłem do środka, bo nie chciało mi się robić pieszych wycieczek z prowadzeniem roweru, dlatego zdjęcie z najbardziej typowego miejsca- mostku w ciągu Agrykoli

Staw Łazienkowski z pałacem na wodzie. © teich

Jakże miło ciepły poranek. Choć słońce już zauważalnie później wschodzi, to nadchodząca fala ciepła zapewniła dzisiejszej nocy temperatury powyżej 15 stopni. Można byłoby pójść na grzyby tylko gdzie jak wokół mocno odnowione lasy. Po drodze nieco okrężnie zahaczyłem jeszcze o Staw  (Jeziorko) Morskie Oko i jego pomniejszoną wersję tuż przy Goworka. 24 godziny po kolejnych obchodach wybuchu Powstania Warszawskiego wszystkie mijane pomniki i tablice były upamiętnione kwiatami i zniczami.

Prosto ku pomnikowi © teich

Pomnik żołnierzy "Baszty" na końcu Dworkowej © teich

Staw Morskie Oko © teich

I niewielki stawi oznaczony jako wędkarski, na potrzeby własne nazwałem go Małym Morskim Okiem © teich

15 minut po 15 zaczął padać obfity deszcz. Już nawet zacząłem umawiać awaryjna podwózkę bez roweru, gdy dosłownie 10 minut przed wyjściem z pracy deszcz ustał. To pozwoliło wrócić do domu rowerem, choć z planów zaliczenia kilku dodatkowych stawików warszawskich nie wyszło nic.

Pięknej i pożądanej pogody ciąg dalszy. Niech trwa jak najdłużej , nawet do przyszłego marca, co rozwiązałoby problem ogrzewania w nadchodząca zimę.

Jedno z miejsc biwakowych nad warszawską Wisłą © teich

Po pracy nie chciało mi się jechać bezpośrednio do domu. Na poczekaniu obrałem plan by odwiedzić Sadurkę- staw , który ukryty jest między budynkami administracyjnymi Lotu i innych instytucji związanych z lotnictwem. Ale zanim tam dotarłem podjechałem na tyły kościoła świętej Katarzyny by odkryć niesamowicie zjawiskowe bagienko. Byłem zauroczony ,że tak naturalny kawałek przyrody ostał się niemal w centrum europejskiej aglomeracji.. Dzikość i naturalność można oglądać m.in z tarasu knajpy Szopa Grill. Polecam szczególnie birdwatcherom, bo sporo tu najróżniejszej awifauny.

Takich widoków prędzej spodziewałbym się w Kampinoskim Parku Narodowym , a tym czasem są one niemal przyległe do Dolinki Służewieckiej © teich

Księży Staw to bagienne uroczysko niemal w centrum Warszawy. W dalekim tle budynki mieszkaniowe osiedla Służew nad Dolinką © teich
Potem potoczyłem się wzdłuż Dolinki Służewieckiej, Rzymowskiego, Cybernetyki do kompleksu budynków Lotu przy 17 Stycznia , tam pośród nich znajduje się Staw Sadurka, który jest dowodem istnienia kiedyś potoku Sadurka, będącego źródłem wody dla tego stawu.

Staw Sadurka - niebieski budynek w ostatnim planie to hangar obsługi technicznej LOT © teich
Rzeczki Sadurki już nie ma, Staw Sadurka jest i ma się chyba całkiem dobrze. Do domu pojechałem wzdłuż Alei Krakowskiej i terenowo ścieżką przez Stawy Raszyńskie.

Tafla jednego ze stawów raszyńskich © teich

Ten dzień nie był jakoś dramatycznie gorący co wieszczyli  (tfu!) pismaki, którzy już nawet letniego wyżu nie nazwą po imieniu tylko dla podniesienia emocji wyjeżdżają z "antycyklonem". Normalny dzień lipca

Wilanowski kościół © teich

Nadeszła pora prawdziwie letniej pogody, oby trwała jak najdłużej.

Rzeźba z ogrodu wilanowskiego © teich