Przy ostatnich promieniach słońca.

Moje wiśnie w pełni rozkwitu © teich

Wczesna odmiana jabłoni coraz odważniej otwiera kwiaty. © teich

Rowery zapakowany na wyjazd majowy przydały się do okrążenia tego kujawskiego jeziora będącego w pierwszej dziesiątce co do wielkości wśród polskich jezior. Pomysł się zrodził po obejrzeniu plansz umieszczonych przy parkingu pod Krzywą Wieżą.
Więc co prawda bez flagi na  bagażniku , ale z sercem przepojonym uznaniem dla piękna naszego kraju ruszyliśmy przez kujawskie tereny , które wiekami były terenem sporów , wojen, wydzierania sobie tych żyznych ziem.

Gopło można okrążyć w dwóch wariantach różniących się długością. © teich
Na szczęście kupiłem mapkę, szlak jest tak nieczytelny w terenie,  że nawigowanie tylko na podstawie odnalezionych znaków gwarantuje nocleg na łonie przyrody.

Krótki opis obydwu wariantów z tablicy pod Mysią Wieżą © teich

Trzecia część trasy to takie właśnie kujawskie drogi i klimaty © teich
Choć wygląda  nieciekawie jak dla roweru szosowego  to opony 28x700 nie miały kłopotów z przejazdem po drogach polnych.


Prom przez Gopło- jeśli zbieracie pieczątki turystyczne to obsługa ma okazjonalny stempel. © teich
Ewenement wart wyartykułowania- przeprawa promem była bezpłatna, a operator okzał się być nad wyraz sympatycznym młodym człowiekiem.
Półwysep , na który przeprawiamy się promem jest arcybajeczny. Krajobrazy, klimaty, cisza, dobry asfalt, altanka do odetchnięcia ( brak śmietniczki, śmieci należy zabrać ze sobą !), spodobało nam się. Bardzo.

Na końcu Gopła- teraz powrót- pod wiatr © teich

Nie jesteśmy jedyni na szlaku © teich

Gopło zza kujawskiego rzepaku © teich
Prawdę powiedziawszy obiecywaliśmy sobie znacznie więcej kontaktu wzrokowego z taflą jeziora podczas tej kujawskiej rundy.  Takie widoki ,że widać w dalekim planie Gopło nie były zbyt częste.

To już ostatni kilometr. © teich
Zasłużony odpoczynek nad nadgoplańskiej plaży.

Domknięcie pętli - widok na Mysią Wieżę i wycieczkowiec Rusałka © teich

Kruszwica zza Gopła © teich

Kolegiata romańska w Kruszwicy nad wschodnim brzegiem Gopła © teich

Wyjście poza własne podwórko to wielka frajda dla psów- tyle obcych zapachów. Można wąchać do woli i obsikiwać każdy słup, słupek, drzewko, krzaczek.

Kwitnie mój klon © teich

Tym razem nie miałem czasu by zwiedzać kolejne wody Warszawy, trza było jechać prosto do domu

Owoc zimnej wojny Su 7 B -KŁ- wyrzutnik bomb, zdjęcia potrzebne do najbliższego modelu. © teich

To zacząłem nową przygodę krajoznawczą, którą o ile Bóg pozwoli, chciałbym zamknąć do końca 2024. Pragnienie , którym żyłem od około roku , zaczęło się materializować. Cel jest dosyć prosty – przejechać od źródeł Wisły ( prawie od źródeł, konkretnie od schroniska pod Przysłopem ) do jej ujścia w Mikoszewie.
Etap zerowy, z Wisły do schroniska i z powrotem, na razie sobie darowałem, jeszcze nie ta kondycja by szosówką co prawda ogaconą w opony 28x700, wspiąć się od zapory w Wiśle tam i z powrotem. Etap zerowy wykonam kiedyś na urlopie, może z dodatkowym wspomaganiem w postaci wypożyczonego roweru z dopałem elektrycznym.
Zatem etap pierwszy, ale na dwa razy tzn. najpierw ze Skoczowa do Wisły , a potem z Wisły do Skoczowa.
Podróż zacząłem z rynku skoczowskiego by pojechać w górę biegu Wisły jej lewym brzegiem,

Ratusz w Skoczowie © teich

Muzeum Gustawa Morcinka w najstarszej kamienicy Skoczowa © teich

Ścieżka rowerowa nad Wisła w Skoczowie © teich daleko nie ujechałem, gdyż most kolejowy wymusił przejście po nim na brzeg prawy i tak nim jechałem dość dobrą drogą polną.
Po przejechaniu pod wiaduktem drogi S52 mamy jeszcze kilkadziesiąt metrów drogi polnej i zaczyna się super gładka ścieżka rowerowa z asfaltu. O jakże ona zwodzi , gdy poruszamy się w górę rzeki- otóż nagle przestajemy być na prawym brzegu Wisły a jedziemy nie zmieniając trasy ani kierunku po prawym brzegu ale Brennicy. Zanim się zorientowałem to dojechałem niemal w środek gminy Brenna.
Otóż ciut powyżej wymienionego wiaduktu Brynica jako prawy dopływ wpada do Wisły, o czym nie pamiętałem, stąd wiedziony doskonałym asfaltem piąłem się w górę Brennicy tak długo, póki nie dały mi do myślenia liczne reklamy działalności turystycznych mówiące o gminie Brenna. Krótka rozmowa z panią pod sklepem wyjaśniła mi błąd. A przy okazji serdecznie dziękuję tej pani, bo zgodziła się towarzyszyć mi na rowerze do miejsca gdzie powinienem się przebić na drugą stronę Brynicy ( pierwszy most jadąc od Skoczowa) by na powrót moja marszruta była pod prąd Wisły.
Po około 500 metrach dociera się do kolejnej kładki , która przerzuca nas na lewy brzeg Wisły i będzie nim już konsekwentnie prowadziła niemal do samego końca, a w zasadzie początku. Pierwsze kilka kilometrów lewym brzegiem to dobra droga polna , chciałoby się rzec w ciszy, ale po prawdzie w ciągłym hałasie nieodległej drogi 941 oraz szumiącej na jazach samej Wisły. Za to wszystkie dzikie śliwki pięknie pachniały okwiatem. Bliżej już granic Ustronia ścieżka rowerowa przechodzi przeistoczenie w gładki równy trakt asfaltowy, który będzie nas prowadził niemal przez całą długość zwartyej zabudowy Ustronia, by potem znów przeistoczyć się w wygodny leszowy trakt prowadzący po wale. I tak sobie kręcimy pedałami dojeżdżając w pewnym momencie do szosy do Wisły.
Tu był jakiś szachermacher, chyba szlak cofał się pod most by wylecieć po drugiej stronie szosy, ale ja dalej puściłem się normalnie drogą aż do centrum Wisły, gdzie ponownie wróciłem na ścieżkę rowerową ( błąd- spacerowiczów było dużo i tempo jazdy drastycznie spadło). Od ronda gdzie odchodzi droga na Szczyrk pojechałem znów w dużej części szosą aż do osiągnięcia nadleśnictwa w Wiśle, stamtąd kilkanaście metrów pod górę pchałem rower na tamę, gdzie uznałem ,że zaczynam prawdziwą przygodę, czyli jazdę wzdłuż Wisły.
Nie będę się rozwodził jak się jedzie w drugą stronę- jedzie się tak samo tylko szybciej- odcinek Skoczów – tama Wisła zajął mi ok 2 godzin, droga powrotna niewiele więcej niż godzinę.

Trak nadwiślański © teich

Jaz n Wiśle tuż po połączeniu się jej z Bryniczką. Dalsza jazda prawym brzegiem nie jest jazdą wzdłuż Wisły ale jej brynickiego dopływu. © teich

Trakt nadwiślański w innej postaci © teich

Wisła przed Ustoniem © teich

Ustroń- Muzeum Hutnictwa, jak kto lubi zbierać pieczątki turystyczne, to w tym miejscu jest cała kolekcja stempli © teich

Początek całego projektu , a dla tego etapu połowa dystansu - Wisła Czarne zbiornik zbierający wody Białej Wisełki i Czarnej Wisły © teich

Druga strona tamy w Wiśle Czarne - z widokiem na pałacyk prezydencki, o ile pamiętam sięgający tradycjami prezydenta Mościckiego. © teich

Trakt nadwiślański - asfaltowa wstęga dla rowerzystów, rolkarzy, hulajnożników. © teich
Ciąg dalszy nastąpi...
 To be continue,
Fortsezung folgt …

Nie wiem czy moje spostrzeżenie jest uprawnione, ale chyba nastąpił gwałtowny spadek popularności roweru miejskiego.  O ile poprzednio w stacji spotykałem pojedyncze rowery teraz nie mam kłopotów z wybraniem tego , który wygląda najsolidniej. Chyba zostały mocno podgryzione przez hulajnogi, które można porzucić w dowolnym miejscu. No i trudzić się nie trzeba przy podjeździe na skarpę warszawską.

Magnolia z Sadyby © teich

Tym razem odwiedziłem dwa stawy w dzielnicy Ursynów na Jeziorkach , pierwszy to Staw Głęboki na zapleczu biurowca Baletowa Buisness Park.  Społecznicy ursynowscy toczyli z inwestorem zaciekłe boje by nie zasypać tego stawu i nie tworzyć jego kosztem dodatkowej kubatury. Wyszło całkiem ciekawie, staw jest zadbany, będzie ozdobą tej lokalizacji biurowej.

Staw Głęboki widziany na dziedzińcu Baletowa Business Park © teich

Fasada południowo-zachodnia biurowca niemal wyrasta z wody © teich
Drugi staw to miał być  staw Nowe Ługi, przy czym od razu wiedziałem, że może być kłopot z dotarciem. Nowe budynki, osiedla zamknięte, siatki, szlabany , ogrodzenia - tego się spodziewałem. Na szczęście ulica Ługi nie jest wewnątrz strzeżonego osiedla i tym samym dotarłem do ostatniej siatki, ze która widoczne było lustro wody tego stawu.

Staw Nowe Ługi - widoczny z zakończenia ulicy Ługi © teich

Staw Nowe Ługi- jest co prawda za siatką, ale widać po jej przygięciu, że możńa się tam dostać bliżej wody- nie próbowałem, ostatecznie to prywatna włąsność. © teich

Akurat wracałem koło Onkologii więc była okazja by dotrzeć nad Jezioro Imielińskie. Dotrzeć to zbyt dużo powiedziane- raczej pojawić się na jego brzegu gdyż linia  przybrzeżna jest gęsto porośnięta trzciną i sitowiem . lustra wody, które ze zdjęć satelitarnych wydaje się dość duże, praktycznie się nie widzi. A  łatwy dostęp jest w zasadzie tylko od południowo wschodniej części od ulicy Roentgena oraz krótkim przełazem od ulicy Makolągwy, reszta to niestety pozagradzane posesje prywatne.

Przybrzeżne zarośla zasłaniają lustro Jeziora Imielińskiego © teich

Jezioro Imielińskie © teich

W prześwicie trzcin widać lustro wody Jeziora Imielińskiego © teich

Jezioro Imielińskie- jakieś atawistyczne przyzwyczajenie ,że śmieć wrzucony do wody znika. Nie zawsze- prawo Archimedesa działa niezależnie od kultury człowieka. © teich

Krótko , bo akwen dobrze znany. Największy naturalny Warszawy. Częściowo zasilany wodą zbieraną przez kanał W1, co nie zmienia faktu, że poziom wody stale się obniża - cześć wody jest odprowadzana przez kanał główny A . By nie postępowało dalsze obniżanie poziomu lustra wody myśli się o odprowadzeniu wody z drenów EC Siekierki w kierunku Jeziorka a nie tak jak dziś do Wisły. Był również pomysł by odtworzyć przepływ z Jeziorka Wilanowskiego   przez Jeziorko Sielanka do Jeziorka ale ze względu na połączenie z Kanałem Służewieckim są obawy o doprowadzenie syfu, który ten ostatni zbiera płynąc przez południe miasta.

Jezioro Czerniakowskie © teich

Jeśli ktoś powątpiewa w trafność przysłów ludowych to wczorajszy dzień (11-04) oddawał w całości głębię doświadczeń ludzkich zawartą w krótkim stwierdzeniu " kwiecień plecień bo przeplata trochę zimy, trochę lata" Pogoda zmieniała się niczym w kalejdoskopie w ciągu postępujących po sobie kwadransów.

Wiosna na Siekierkach 12-04-2022 - zażółciła się forsycja i wierzba płacząca © teich