Nie wiem czy pogoda, czy dzień pod psem, ale wczoraj nie chciało mi się pedałować i nogi tez nie współpracowały.
W porównaniu z plażą wilanowską , nad Jeziorkiem Czerniakowskim wręcz tłumnie. 

Plaża nad Jeziorkiem Czerniakowskim © teich

Po pracy pojechałem jeszcze do centrum by odwiedzić kolejne kościoły tym razem z dekanatu śródmiejskiego- Kościół Wszystkich Świętych na Placu Grzybowskim, kościół Wizytek przy trakcie królewskim i kościół św. Teresy od Dzieciątka Jezus na Tamce. Ten ostatni niestety zamknięty więc zobaczyłem tylko mury i co nieco z bocznego wejścia do krużganka. Kościół wizytek to oczywiście klasa architektoniczna, nie będę opisywał co i jak, od tego jest bogate piśmiennictwo skopiowane do internetu. Dużo nie kręciłem się po kościele bo trwało nawiedzenie obrazu Matki Bożej i byli liczni wierni trwający na modlitwie. Za to kościół na Placu Grzybowskim obszedłem dość dokładnie. Całkowicie otwarty i zupełnie pusty. To chyba jedyny kościół chrześcijański , który w czasie wojny był czynny w zamkniętej dzielnicy  żydowskiej.
Pomiędzy kościołem Wizytek i Wszystkich Świętych wstąpiłem jeszcze do Parku Saskiego by odnaleźć jedną z zaległych tablic Tchorka. Na szczęście nie było kłopotu z namierzeniem jej.
Park Saski, kiedyś przez warszawiaków zwany "Saszczakiem"  ( choć ja osobiście spotkałem się z wypowiedzeniem tej nazwy może ze dwa razy) ma długą tradycję, sięgająca 1727 roku , kiedy został udostępniony szerokiej publiczności, jednak przy wejściu stał podobno cerber sprawdzający stosowność strojów wchodzących gości.
W głównej alei ogrodu, od strony zachodniej, niebawem po śmierci Józefa Stalina, w płyty chodnikowe wprawione zostały mosiężne litery, głoszące ,że tu powstanie jego pomnik. W 1955 litery wymieniono- odtąd czczą Polaków , którzy oddali życie za Ojczyznę w czasie II wojny światowej. Napis obramowany kwiatami w betonowych donicach, można oglądać do dziś. Któż z Was się domyśla ,że wykonano go nie dla uczczenia ofiar lecz w celu dyskretnego zastąpienia poprzedniego napisu?

Płyta pamiątkowa przykrywająca wstydliwy artefakt komunistyczny © teich

To teraz uruchommy wyobraźnię i dodajmy postać pomnikowego Stalina zamykającego tę oś parku. © teich
Przy całym wypielęgnowanym pięknie Saszczaka są i inne wstydliwe fragmenty, kolejny z nich to Pałac Błękitny zamykający ogród od północnego zachodu. Tak blisko władz Warszawy, w jednym z najbardziej reprezentacyjnych miejsc- niszczeje zapomniany, niedoinwestowany, wstydliwie zakryty zielenią. I to dosłownie 100 metrów od miejsca gdzie wywalono okrągłego melona na palecianą strefę "relaksu". Scyzoryk sam się otwiera w kieszeni.

Pałac Błękitny zmierza w kierunku zabytkowej ruiny © teich

odkąd zamknięto przebicie od Senatorskiej do Parku Saskiego cała okolica zdziczała. Budynek zawilgły, opuszczony © teich

Obejrzane zdjęcia z pikniku nadwiślańskiego państwa z Żyrardowskich wywołały we mnie ogromną, ale to nie do odparcia,  potrzebę zanurzenia się w wodzie wiślanej.  Jak na szpilkach siedziałem wyczekując fajrantu by pojechać na plażę wilanowską i zanurzyć nogi w rzece. Praktycznie kilka minut po 16 byłem już przebrany i niemal opuściłem firmę , gdy na Statkowskiego uświadomiłem sobie, że okulary zostawiłem na serwisie.  No i powrót i kwadrans uciekł, ale nie porzuciłem raz zamyślonego planu. Więc przez Augustówkę, Antoniewską i Korzenną wbiłem się na wał by jak najsprawniej dotrzeć do wody.  I  dopiąłem swego. Potwierdzam słowa kolegi Meteora- woda w Wiśle cieplutka niczym zupa- marzenie. Jedyna szkoda, że nie mogłem poświęcić więcej niż 30 minut na delektowanie się piaskiem, wodą , ciszą ( pomijając odgłosy z mostu POW), brakiem ludzi ( dwóch roznegliżowanych naturystów i  dwie pary rozłożone osobno na tak rozległym obszarze można pominąć), ciepłem z nieba. Przy okazji naśladując dobre wzorce państwa z Żyrardowskich i ja również wziąłem do pustej reklamówki część walających się śmieci do całkowitego wypełnienia kuferka na bagażniku. Co prawda jak pisał radziecki poeta Sofronow- czysto jest tam gdzie nie jest wielu sprzątających tylko niewielu brudzących, ale niech postawa by nie tylko sprzątnąć po sobie ale pochylić się również nad cudzym zatacza jak najszersze kręgi.
Reasumując- bajka, która chciałoby się przeżywać jeszcze kilkakroć. Przy okazji sam zacząłem przemyśliwać podobny piknik ale gdzieś bliżej Góry Kalwarii. 

Nad Wisłę, niby odmoczyćstopy , które potem były i tak kilka razy bardziej brudne gdy na powrót w łęgu zakładałem skarpety i buty © teich

Nie jestem dandysem, ale czapkę miałem już tak zapoconą, że poczułem naturalną niechęć do jej umieszczenia na głowie, w zamian wziąłem zatem kask. I ten kask użyłem po raz pierwszy w tym roku. To jednak nie to samo co czapka z daszkiem. A tymczasem na Ursynowie ostatnie prace przy porządkowaniu ulic , które były zawłaszczane podczas odkrywkowej budowy tunelu POW.

Podobno z końcem lipca ma być otwarty tunel pod Ursynowem, tymczasem na wierzchu trwa porządkowanie skrzyżowań © teich
Niestety kapitalna pogoda lipcowa uległa gwałtownemu załamaniu ok 7 km przed domem, Kompletnie mokry przeczekiwałem ulewną burzę na przystanku Polonusa. .Po  dwóch  różańcach deszczyk był już tak mały i podmuchy niewielkie, że dalej udałem się do domu.

Zwykłym tempem, choć gdybym zmarnotrawił 10 minut musiałbym się kryć przed tropikalną , choć nie dłużej trwającą jak 20 minut ulewą.

Kawki na wilanowskim mostku serdeczności. © teich

Musze powoli rozglądać się za kolejną oponą na tył.

Powoli kończy mi się tylna opona Schwalbe, dobra, nie miałem z nią żadnego kapcia. © teich